Verleden 

Jan Visser, chef van de graveerderij van Van Vlissingen’s katoendrukkerij, inventief en creatief voor de Helmondse gemeenschap, had gezien dat het tijd werd de attributen van het oude boerenhandwerk te verzamelen en voor het nageslacht te bewaren. Zeis en zicht zouden niet meer gebruikt worden. Over schuurherd, waar direct na de oogst binnen het ritme van de klepperende dorsvlegels klonk, was de stilte gevallen. De wan en het hakselblok stonden er achteloos tegen de muur. De vuursteen om de zeis te scherpen had de boer niet meer nodig, een stuk romantiek was verdwenen. Maaiers en zaaiers raakten uit de tijd. De bindsters bleven op d’n boerenherd.
Er kwamen maai, zaai en bindmachines, het een nog ingenieuzer dan het andere. En zouden spoedig weer plaats moeten maken voor nog volmaaktere vindingen. De industrialisatie had zijn aanvang genomen. Jan Visser verzamelde al die afgedankte werktuigen en legde er een collectie van aan. Zijn strooptochten langs de boeren, waar op de stallen onder stof en spinnenwebben het hele boerenleven bedolven lag, zette hij zijn vrije tijd tot op hoge leeftijd en nog steeds op de fiets voort.

Jan Visser

Toen hij op 85-jarige leeftijd overleed liet deze naarstige verzamelaar een collectie boerenwerktuigen in bruikleen aan zijn “vrienden van het hertenkamp” achter, die een museum waardig zouden zijn.

Wat Jan Visser voor de toekomst heeft behouden, over het boerenleven in Oost-Brabant, meestal stammend uit de jaren rond 1900, is concreet, is tastbaar.